Kościół pw. św. Katarzyny z dzwonnicą w Ryczywole Nr rej. MWKZ 439/A/90 z dn. 16.11.1990
Pierwotny kościół pw. św. Katarzyny mógł istnieć już w poł. XIII w. Początkowo jako kościół filialny parafii w Świerżach Górnych,od 1390 r. już jako samodzielny, parafialny.
W 1874 r. parafianie, za namową księdza Jacka Wrońskiego, postanowili wybudować w centrum Ryczywołu godny miejscowości budynek kościelny. Kamień węgielny pod budowę obecnej świątyni położono 13.09.1875 r., a prace rozpoczęto w 1876 r. Ze względu na brak funduszy budowę przerwano w 1878 r., wznowił je jednak w roku następnym, już nowy proboszcz, ksiądz Ignacy Myślakowski. W 1884 r. ukończono budowę kościoła (jak świadczy data umieszczona na froncie budowli), a 8 czerwca tego samego roku biskup sandomierski, Antoni Ksawery Sotkiewicz, konsekrował kościół pw. św. Katarzyny Panny i Męczennicy.
Podczas I wojny światowej cały Ryczywół został zniesiony z powierzchni ziemi, lecz świątynia cudem przetrwała. Również podczas zaciętych walk w okolicy we wrześniu 1939 r. nie uszkodzono kościoła. Szczególnie boleśnie historia doświadczyła Ryczywół w 1944 r. podczas walk o przyczółek warecko-magnuszewski – kościół został zniszczony. Dziekan kozienicki 10.02.1945 r. relacjonował o gruzowisku w całym Ryczywole, gdzie częściowo spłonął kościół i plebania. Podjęto odbudowę kościoła W 1956 r., pięć lat później świątynię konsekrowano. Budynek kościelny został odbudowany na podobieństwo budowli z 1884 r., jednak z wystroju i wyposażenia przedwojennej świątyni nie zostało wiele. W roku 1975 ksiądz Antoni Brodecki podjął działania restauratorskie. 16.11.1990 r. obiekt został wpisany do rejestru MWKZ.
W latach 1996-1997 prace wokół odnowienia świątyni prowadził proboszcz ks. Dionizy Wodzinowski – poprzedni proboszcz.
Kościół usytuowany jest w centrum wsi, na rozległym rynku, przy drodze krajowej nr 79 Kozienice- Warszawa. Teren kościelny rozłożony jest na planie prostokąta, otoczonego żeliwnym płotem, między betonowymi stylowymi słupami. Wzdłuż ogrodzenia kościoła rosną klony i kasztanowce. W północnym narożniku placu kościelnego stoi drewniany krzyż, a w zachodnim narożniku czworoboczna dzwonnica nakryta namiotowym dachem. Obok niej ustawiony jest pomnik Jana Pawła II na klinkierowym postumencie. W płn.-zach. odcinku ogrodzenia trójosiowa brama główna. W jej środkowej części są dwuskrzydłowe żeliwne wrota, po bokach jednoskrzydłowe. Przy wschodnim narożniku żeliwna furtka. Od płn.-wsch. i płn.-zach. terenu kościelnego znajduje się ryczywolski rynek, zadrzewiony, obsiany trawą, na którym są ławeczki i urządzenia rekreacyjne dla dzieci. Od płd.-wsch. droga, za którą są zabudowania mieszkalne i gospodarcze wsi, od płd.-zach. kościół sąsiaduje z remizą strażacką i terenem OSP. Prezbiterium kościoła skierowane jest na płd.-wsch. Zgodnie z zapisem konserwatorskim: Ściany świątyni są murowane z cegły i otynkowane. Dach pokryty jest blachą cynkową. Podłogi są drewniane na legarach, schody betonowe, policzkowe, trójbiegowe, prowadzące na chór muzyczny. Okna stałe w żeliwnych ramach. Drzwi zewnętrzne drewniane, ramowopłycinowe, prostokątne, dwuskrzydłowe do kruchty głównej, do kruchty bocznej, do klatki schodowej oraz do zakrystii drewniane, ramowo-płycinowe, prostokątne, dwuskrzydłowe, z półkolistym przeszklonym naświetleniem do kruchty głównej. Drzwi wewnętrzne są częściowo przeszklone, prostokątne, dwuskrzydłowe prowadzące z kruchty bocznej i schodowej do korpusu. Drewniane, prostokątne, dwuskrzydłowe z prezbiterium do zakrystii i do pomieszczenia po jego prawej stronie.
Rzut kościoła poprzedzony jest prostokątną kruchtą główną. Po jej prawej stronie jest kwadratowa kruchta boczna, po lewej kwadratowa klatka schodowa. Korpus świątyni jest prostokątny z węższym od niego, prostokątnym, zamkniętym trójbocznie prezbiterium z prostokątną zakrystią po jego lewym boku i prostokątnym pomieszczeniem po prawej stronie.
Bryła kościoła poprzedzona jest kruchtą główną, nad którą góruje trzykondygnacyjna wieża nakryta dachem namiotowym. Kruchta boczna i klatka schodowa razem z korpusem nakryte są wspólnym, dwuspadowym dachem. Niższe od korpusu prezbiterium nakryte jest dwuspadowym dachem, natomiast położone po bokach prezbiterium: zakrystia i pomieszczenie nakryte są dachami pulpitowymi.
Kubatura obiektu około 2100 m³, powierzchnia użytkowa 450 m².
Elewacja płn.-zach. (fasada): trójosiowa, w części środkowej trójkondygnacjowa wieża nieznacznie wysunięta ku przodowi, ujęta do wysokości drugiej kondygnacji szkarpami, w przyziemiu prostokątny, zamknięty lukiem pełnym, otwór drzwiowy ujęty profilowaną opaską, w drugiej kondygnacji okulus (okrągły, bądź owalny otwór w ścianie lub szczytowej części sklepienia, który przepuszcza powietrze i światło do wnętrza), w trzeciej kondygnacji ujętej lizenami (lizena – płaski, pionowy występ w murze zewnętrznym), dwa prostokątne, zamknięte łukiem pełnym, okna w płycinie, kondygnacja zwieńczona blankowaną attyką (górny element budynku w postaci ścianki, balustrady lub rzędu sterczyn osłaniający dach), po bokach której czworoboczne pinakle (pionowy element dekoracyjny w postaci smukłej kamiennej wieżyczki); części boczne ujęte od strony zewnętrznej dwuuskokowymi szkarpami, zwieńczone profilowanym gzymsem, z półkolistą wnęką w prostokątnej płycinie, nad profilowanym gzymsem wysoka blankowaną sterczyną ujęta od strony zewnętrznej czworoboczną attyką.
Elewacja płd.-zach.: pięcioosiowa: jednoosiowa elewacja kruchty bocznej ujęta dwuuskokowymi szkarpami, zwieńczona profilowanym gzymsem, w przyziemiu prostokątny otwór drzwiowy, wyżej prostokątne, zamknięte łukiem pełnym, okno z opaską powtarzającą kształt zamknięcia; trójosiowy korpus, o osiach wydzielonych dwuuskokowymi szkarpami, zwieńczony profilowanym gzymsem, w każdej osi prostokątne, zamknięte łukiem pełnym, okno z opaską powtarzającą kształt zamknięcia; jednoosiowa elewacja pomieszczenia po prawej stronie prezbiterium, zwieńczona profilowanym gzymsem, z prostokątnym otworem okiennym, nad dachem okulus w profilowanej opasce oświetlający prezbiterium, elewacja prezbiterium zwieńczona profilowanym gzymsem. Elewacja płd.-wsch. trójosiowa: w części środkowej trójboczne zamknięcie prezbiterium, zwieńczone profilowanym gzymsem, z okulusem w profilowanej opasce, w części środkowej; po bokach jednoosiowe pomieszczenia; po lewej elewacja pomieszczenia, po prawej stronie prezbiterium, z prostokątną płyciną, zwieńczona profilowanym gzymsem, nad którym profilowany trójkątny szczyt; po prawo elewacja zakrystii z prostokątnym otworem drzwiowym, zwieńczona profilowanym gzymsem, nad którym profilowany, trójkątny szczyt. Elewacja płn.-wsch.: ukształtowana identycznie jak elewacja pd.-zach.
Ze starego wyposażenia kościoła zachowało się płótno św. Antoniego Padewskiego, który znajduje się w kruchcie głównej. Tam też znajdziemy starą rzeźbę Jezusa Chrystusa Ukrzyżowanego. Blasku świątyni dodaje ołtarz wielki – drewniany ze złoconymi elementami. W jego wnętrzu jest malowany obraz z wizerunkiem patronki parafii – św. Katarzyny, która przedstawiona jest w koronie, z palmą męczeństwa w lewej dłoni, z mieczem w prawej, opartej jednocześnie na kole do łamania kości, którym była umęczona. Po prawej stronie obrazu – atrybuty polskich królów – jabłko i berło, z lewej złota róża. Po obu stronach po dwie prostokątne kolumny wspierające ołtarz.
Podczas wspomnianych remontów pozłocono ołtarz główny, a także zreperowano i pozłocono duży żyrandol. Drugi, mniejszy żyrandol został ufundowany przez miejscową Ochotniczą Straż Pożarną. Wykonano wówczas również przeszklone drzwi z drewna dębowego, prowadzące z kruchty do nawy kościoła. W tym też czasie wymieniono tynki zewnętrze kościoła i dzwonnicy. Nowy administrator kościoła, ks. proboszcz Marek Bartosiński, pod koniec 2013 r. podjął starania nad osuszaniem elewacji i murów kościelnych, a także inne prace restauratorskie.
Dzwonnica
Została wybudowana około 1884 r. razem z kościołem. Ma kształt frontowej wieży kościelnej. Usytuowana jest w zachodnim narożniku współczesnej świątyni, z wejściem od strony płn.-wsch. Jej ściany murowane są z cegły i otynkowane. Wewnątrz drewniany strop, odeskowany. Więźba dachowa krokwiowa, dach pokryty blachą cynkową, posadzka cementowa. Drzwi zewnętrzne spongowe, od zewnątrz odeskowane „w jodełkę", prostokątne, jednoskrzydłowe, z półkolistym, przeszklonym naświetleniem, z zamkiem skrzynkowym. Rzut dzwonnicy powstał na planie kwadratu. Bryła jest dwukondygnacyjna, nakryta dachem namiotowym.
Dzwonnica ma fasadę dwukondygnacyjną, o kondygnacjach wydzielonych prostym gzymsem, ujętą lizenami. W drugiej kondygnacji występują po dwa prostokątne, zamknięte łukiem pełnym, okna. Druga kondygnacja jest zwieńczona prostym łukiem. Kubatura dzwonnicy to około 200 m³, powierzchnia użytkowa około 40 m². Od momentu wybudowania zawieszony w niej był dzwon z 1644 r. W 2004 r., pochodzący z Woli Chodkowskiej ksiądz prałat Henryk Rzeszotek, ufundował do kościoła w Ryczywole 2 dzwony – jeden wielki o wadze 420 kg, na którym widnieje wizerunek Matki Bożej Częstochowskiej, drugi o wadze 130 kg z płaskorzeźbą św. Maksymiliana Kolbe.
