Kościół parafialny p.w. Najświętszego Serca Jezusowego i św. Leonarda w Brzeźnicy Nr rej. MWKZ 282/A/85 z dn. 1.03.1985
Obecny kościół jest piątą, kolejną świątynią w Brzeźnicy. Wybudowany według projektu znanego warszawskiego architekta i konserwatora zabytków, Jarosława Wojciechowskiego, stanowi ciekawy przykład architektury neoromańskiej. Prace budowlane trwały na przestrzeni lat 1925- 1934, choć już do 1930 r. wykonano 3/4 całości prac.
Kościół wznosi się na placu przykościelnym o wymiarach ok. 75x50 metrów. Teren otoczony jest metalowym ogrodzeniem z przęsłami z kutych prętów, osadzonymi pomiędzy czworobocznymi ceglanymi słupkami. Brama główna składa się z 2 żeliwnych skrzydeł między czworobocznymi, kamiennymi słupami. Drugie, dwudzielne wejście, do którego prowadzą schody, znajduje się od strony szosy. W północnym odcinku ogrodzenia mieści się furtka prowadząca do plebani. Wokół kościoła ścieżkę wyłożono kostką brukową. Jest tu także trawnik i kilkanaście drzew: dęby, klony, kasztanowce, lipy. Wzdłuż zachodniej części ogrodzenia umocowano 2 dębowe krzyże – pamiątka misji z 1960 i 1972 r. W 2012 r. na placu przykościlenym ustawiono pomnik błogosławionego Jana Pawła II. W 2013 r. swoją godną lokalizację odnalazł pomnik z tablicą upamiętniającą mieszkańców Brzeźnicy i okolicznych wsi poległych podczas II wojny światowej.
Podstawowym materiałem budulcowym ścian kościoła jest surowa czerwona cegła położona w układzie polskim, natomiast cokół, o wysokości ok. 132 m, wykonano z granitu ciosanego.
Ciekawa i rozbudowana architektura budowli przykuwa uwagę zróżnicowaną formą. Zestaw różnych brył wpływa na ekspresję monumentalnej struktury budynku sakralnego. Rzut jednonawowego kościoła poprzedza od zachodu kwadratowa kruchta główna, do której prowadzi domek portalowy. W kruchcie znajduje się chrzcielnica, dwie identyczne drewniane rzeźby Jezusa Chrystusa na krzyżu, a także tablice z listą duszpasterzy w Brzeźnicy w XX w., historią lokalnej parafii oraz tablica z nazwiskami 184 mieszkańców gminy Brzeźnica, żołnierzy AK-BCh i członków Polskiego Państwa Podziemnego poległych i zamordowanych podczas II wojny światowej. Po bokach kruchty zaprojektowano prostokątne pomieszczenia: od północy (lewa strona od wejścia) klatka schodowa, od południa pomieszczenie z urządzeniami ogrzewczymi, dalej zaś kruchty boczne z gankami na planie prostokąta. Korpus nawy jest trójprzęsłowy, po bokach 2 pierwszych przęseł występują regularne prostokątne, płytkie wnęki. Po bokach trzeciego przęsła architekt zaprojektował 2 kaplice: po lewej na planie prostokąta, zamkniętego półkoliście (kaplica Najświętszej Marii Panny), po prawej stronie prostokątna kaplica św. Franciszka, dawniej sala katechetyczna. Znakiem po wojennych zniszczeniach świątyni są ślady po pociskach artyleryjskich oraz 5 pocisków artyleryjskich wmurowanych w południowe mury.
Do kościoła można się dostać przez 4 wejścia – główne, 2 boczne prowadzące do pomieszczenia z urządzeniami grzewczymi i do klatki schodowej na chór, a także od północy do zakrystii. Prezbiterium – umieszczone na planie prostokąta, o zaokrąglonych wschodnich narożach – jest węższe od nawy. Patrząc od wejścia głównego, po bokach prezbiterium, znajdziemy półkoliste wnęki trzeciego przęsła korpusu. Za nimi znajdują się także: od północy sień na planie nieregularnego czworoboku, z wejściem zewnętrznym do zakrystii; od południa klatka schodowa na planie koła. Po północnej (lewej) stronie prezbiterium jest prostokątna zakrystia z półkolistym aneksem od północy i klatką schodową na planie koła przy płd.-wsch. narożniku. Większość wymienionych elementów architektoniczych ma dwukondygnacyjną konstrukcję o ostrych spadach, zaś pokrycie dachowe świątyni jest dosyć zróżnicowane. W zależności od położenia pokryte jest dwuspadowymi, trójspadowymi, pulpitowymi, stożkowymi lub półstożkowymi blaszanymi dachami i daszkami. Bryła świątyni jest masywna, a jej najwyższym elementem jest strzelista, czterokondygnacyjna, czworoboczna wieża z blachy miedzianej, nakryta czworobocznym hełmem, nad którym majestatycznie góruje krzyż. Wieża z każdej strony przepruta otworami dzwonowymi, przesłoniętymi drewnianą, poziomą żaluzją. W dzwonnicy znajdują się 3 dzwony wykonane i zawieszone w roku 1977: Najświętsze Serce Jezusowe, Święty Leonard, Święty Maksymilian. Wcześniej, ze względów finansowych, w odbudowanym kościele nie było dzwonów. Swoistym erzatzem były 3 dzwonki ze stacji kolejowej, z których 2 większe zostały zawieszone na prowizorycznej dzwonnicy, a także sygnaturka ufundowana przez parafian.
Wrażenie masywności i foryfikacyjengo charakteru budowli dodają elementy przylegające od północy i południa do prezbiterium, w swej formie podobne do okragłych baszt obronnych. Tymi „basztami" dostać się można na strych, ale główne wejście na strych kościoła prowadzi z klatki schodowej na chórze. Schody umieszczone w „basztach" prowadzą do 2 sal, które znajdują się nad zakrystią i kaplicą św. Franciszka.
Przestronne wnętrze świątyni o systemie filarowo- szkarpowym jest otynkowane z wnękami komunikującymi się z prostokątnymi przęsłami nawy, zamkniętym łukiem pełnym i arkadami. W budowli występuje kilka rodzajów sklepień – kolebkowe (beczkowe) na gurtach, z lunetami w nawie. W prezbiterium, kruchtach, w gankach po boku krucht bocznych znajdziemy sklepienia krzyżowe.
