Budynek w stylu dworku mazowieckiego w Kozienicach Nr rej. MWKZ 531/A/92 z dn. 30.10.1992
Parterowy budynek z gankiem został prawdopodobnie wybudowany w 1848 r. (podanie ustne) w centrum Kozienic. Naprzeciw niego znajdował się, plac targowy, czyli Rynek z jatkami handlarzy – obecnie Plac 15 Stycznia. Pierwszy zapis dotyczący tego budynku jest z roku 1878. Między 1914 a 1921 r. dom ten nabyła Jadwiga Gibalska, płacąc w częściach, w różnych walutach. Zgodnie z jej przekazami w czasie I wojny światowej stacjonowały tu wojska rosyjskie i austriackie, a przed rokiem 1925 w domu tym znajdował się posterunek policji i areszt. Podczas II wojny światowej budynek zajęły wojska niemieckie, które nie zniszczyły obiektu. Ze względu na bliskość frontu znajdował się tu także sztab niemieckiego dowództwa w 1944 r. Od lat powojennych budynek ma funkcję mieszkalną i jest prywatną posesją. Czasowo przez pewien okres znajdowały się tu m.in. pomieszczenia biblioteki (później przeniesionej do willi A. Bezego) i PEB – przedsiębiorstwo budowlane.
Kiedy dom nr 10 został wpisany do wojewódzkiego rejestru zabytków, konserwator określił jego stan jako zły: brakowało w nim instalacji wodnokanalizacyjnej oraz gazu przewodowego. Konserwator zabytków określił architekturę budynku jako styl dworku mazowieckiego. W roku 1992 był niewielki remont w części wschodniej. W karcie ewidencyjnej zabytków zamieszczony jest opis budynku z 1992 r.: Budynek usytuowany jest w pierzei ul. 1 Maja. Dawniej w pierzei płn. rynku. Drewniany, jednokondygnacyjny, 10-osiowy, przykryty dachem dwuspadowym. Podwórze prostokątne ujęte zabudową gospodarczą. Wybrukowane kamieniami (otoczaki). Główny budynek dwutraktowy, na podmurówce kamienno-ceglanej, ściany drewniane. Zastosowano konstrukcję wieńcową oraz sumikową. Dach opiera się o więźbę dachową o konstrukcji krokwiowej. Szczyty dachu pełne. Wzdłuż dłuższych boków szersze okapy. Na osi fasady znajduje się ganek drewniany o dachu dwuspadowym wsparty na dwóch palach. Szczyt trójkątny zamknięty deskami zakończonymi półkoliście. Otwór drzwiowy prostokątny, drzwi dwuskrzydłowe fasowane. Pierwotna sień niegdyś przechodząca na przestrzał budynku przedzielona i podzielona na mniejsze pomieszczenia. Fasadę ujmują po bokach drzwi dwuskrzydłowe fasowane. Okna w fasadzie prostokątne ujęte w profilowane drewniane na 3 pola szprosami. Od północy i południa na krótszym boku znajdują się dwie pary okien prostokątnych. Od podwórka wnętrze budynku oświetlają 3 okna prostokątne oraz znajdujące się na osi środkowych drzwi dwuskrzydłowe zamknięte od góry prostokątnym świetlikiem. Ściany zewnętrzne szalowane deskami, a od płd. tynkowane zaprawą wapienną. Wewnętrzne ściany drewniane, konstrukcja sumikowa, pułap drewniany. Z sieni schody drewniane na strych. Podłogi drewniane. Architekt budynku nieznany.
Przez lata istnienia obiekt podlegał upływowi czasu. Większy remont przed wpisaniem go do rejestru zabytków przeprowadzono jedynie w 1962 r. Dopiero rok 2006 przyniósł duże zmiany w wyglądzie posesji, kiedy to właściciele własnym sumptem przeprowadzili remont budynku, zgodnie z zaleceniami konserwatorskimi. Po prawie 100 latach zostało wymienione pokrycie dachowe. Pierwotnie dach pokryty był gontem wymienionym na dachówkę. W 1925 r. pokryty został blachą. Obecnie na powierzchni dachowej 700 m2 została użyta blacha dachówkowa w kolorze brązowym. Wymieniono jedną krokwię. Odnowienie przeszła także elewacja budynku. Ściany pokrywa tynk wapienny pomalowany zgodnie z pierwotną kolorystyką. Również i drewniana stolarka okienna nawiązuje do przedwojennych wzorów. Ozdobą budynku jest zachowany oryginalny, drewniany ganek podparty na drewnianych kolumnach z drewnianą balustradą i dekoracyjnymi zdobieniami.
Dzięki dbałości obecnego właściciela posesji Stanisława Rodakowskiego budynek jest dobrze zachowanym zabytkiem o architekturze z motywem polskim i bogatą historią.
